Nationale Dag aandacht voor Sterven

De eerste nacht waken van Monique

Al vanaf mijn zestiende weet ik, later word ik stervensbegeleidster. Nu 31 jaar later is het dan zover. Mijn eerste inzet als vrijwilliger bij Proxima is een feit. Een nacht van 23.00 uur tot 7.00 uur bij een man die maar 10 jaar ouder is als ikzelf. Als ik binnenkom is er weinig communicatie met de man zelf. Met zijn dochter praat ik wat, wachtend op haar broer die nog thuis woont. Als iedereen naar bed  en naar huis is begint de nacht dan echt.

De stilte
De stilte maakt het sereen en aangenaam. Ik besef me dat ik op misschien wel het intiemste moment in iemands leven aanwezig ben. En ook al zijn we compleet vreemden voor elkaar, voelt het op een bepaalde manier vertrouwd. Ik hoef weinig, op een paar praktische handelingen na. Zo gaandeweg de nacht komt er een stemmetje in me op: " Waarom wilde ik dit ook alweer? "

Dienstbaarheid
De uren tikken langzaam weg en toch wordt het uiteindelijk sneller licht dan verwacht. Als om 6.45 uur de dochter weer binnenkomt, loopt ze in een rechte lijn naar haar vader en is er direct contact. Als ik door de voordeur weer weg glip, weet ik precies waarom ik dit wil. Mijn aanwezigheid zorgt ervoor dat zij samen weer een dag doorkunnen. Dienstbaarheid met een hoofdletter D.